पुढचं सोपंय.

आपल्या गंडांमध्ये गुरफटून, 

जखमा चाटत

एखाद्या अंधाऱ्या गुहेत दडून असतो आपण,

फुंकर घालायलाही कुणाला आसपास फिरकू न देता,

डोळ्यांत तेल घालून

स्वतःच स्वतःभोवती गस्त घालत,

तेव्हा

जगात वाजतगाजत वाहत असतात

मिरवणुका आणि कार्निव्हलं आणि वराती, 

पेट्रोमॅक्सच्या बत्त्या, दहा-दहा हजारांच्या माळा, गुलालाचे हत्तींएवढाले ढग, आणि काळीज हादरवणाऱ्या डॉल्बीच्या भिंती चालवणाऱ्या डान्सेश्वरांसकट.

त्याच वेळी 

एक शून्य शून्य डायल करता यायला हवा.

बास.

मग पुढचं सोपंय.