एखाद्या कोळ्यानं
दुसरं काहीच न सुचून
विणत राहावेत धाग्यामागून धागे,
तसे
मऊ-चिवट-नाजूक-टणक मूडी सुरांनी वेढलेले,
शिळोप्याच्या निरर्थक तपशिलांचे शब्द
विणत राहते मी,
तुझ्या अबोल, तंद्रीदार हुंकाराच्या एका सुईभोवती.
हळूहळू उमलत जाते
ऊबदार हलकीफूल तलम शांतता.
नुसत्या निःश्वासाच्या चाहुलीनंही झिन्नाट थरथरावी
अशी.
आता इकडे येऊ नयेस तूही...
हकनाक फसत जायचा पाय तुझ्या निष्पाप जिवाचा.
