इथेच कुठेतरी आहे ती वाट.
दोन भिंतींच्या मधल्या सापटीत लपून बसलेली.
तोंडावर एक अजस्र सिमेंटी शिळा घेऊन.
नुसतीच गद्य नाही ती.
त्या शिळेला बघून दचकायला होतं एकेकदा.
धीरानं पाय टाकताना बिचकायलाही.
पण तिच्या रंगरूपाला न बिचकता अलगद तिच्या कुशीत शिरलं,
की जोडीनं फुललेले दोन पळस अवचित सामोरे येतात -
लालबुंद.
मग दिसतेच ती.
लपतछपत लचकतमुरडत नाजूक वळणं घेत जाताना.
तिच्या सोबतीनं पोचतो आपण,
ते एकदम निरोपाच्याच वेळेशी.
पुढे सगळा वैराण माळच.
वाटेवर मात्र...
असो.
पळसाची खूण मनात रुजवून ठेव.
सापडेल मग.
वाट
आणि
पुढचं
सगळं...
