‘अग्निपथ’च्या नायकाची गोष्ट ही हिंदी सिनेमाच्या नायकाची स्टॅंडर्ड गोष्ट – बापाच्या खुनाचा सूड घेऊ पाहणाऱ्या मुलाची. सगळ्यांना चिरपरिचित असलेली. पण गाण्यात सुडाचा प्रवासबिवास नाही. निखळ मूलपण आहे.
सगळी घासून गुळगुळीत झालेली दृश्यं दिसतात गाण्यात. लहानपणीच्या आनंदाशी लागेबांधे असलेली. फुगे हातात घेऊन उडवणं, समुद्रकिनारी धावत सुटणं, साबणाचे फुगे उडवणं, आकाशपाळण्यात बसणं, फॅमिली फोटो काढून घेणं... सगळी मूलपणाशी निगडित असलेली ठरीव-साचेबद्ध सुखं. पण त्यात किती आर्तता भरली जाते सोनू निगमच्या सुरांनी आणि हृतिकच्या नजरेनी! त्याची धाकटी बहीण त्याला इतक्या वर्षांनी प्रथमच भेटलीय. तिला मिठीत घेतल्यापासून ते पार गाण्याच्या शेवटापर्यंत हृतिकच्या नजरेतला अविश्वास काही केल्या लपत नाही. जणू या साध्या-साध्या सुखांवर त्याचा हक्क नाहीचेय. कुणीतरी येऊन त्याचं स्वप्न मोडून टाकेल नि त्याला जाग येईल, म्हणून सावधपणी सुखाची चव चाखावी, असा तो गाणंभर वावरताना दिसतो.
गाण्यात त्याची प्रेयसी असलेली प्रियांका चोप्राही आहे. पण हृतिक आणि ती यांच्यातला रोमान्स कुठेच नाही. ती जणू त्या बहीणभावांना जवळ आणू पाहणारी मैत्रीण आहे निव्वळ. नायकाची बहीण, नायक, आणि नायिका या तिघांचा ग्रुप फोटो काढताना एका क्षणी नायकाचा अवघडलेपणा फुटून जातो नि ते हसून एकमेकांकडे प्रेमभरानं बघतात, त्या क्षणी एकाएकी ते तिघंही कुटुंब होऊन जातात.
तो त्याच्या लहानग्या बहिणीचा लहानपण हरपून गेलेला भाऊ होतो. तिच्यासोबत अडखळत साबणाचे फुगे काढतो, ते न जमून स्वतःलाच हसतो. तिला पाळण्यात बसवल्यावर, उंच गेलेल्या तिच्याकडे कौतुकभरल्या नजरेनं पाहताना, तो तिचा बापही होतो; तेव्हा ‘ये लम्हां कहाँ था मेरा....’ असं विचारणारा सोनू निगमपण आपल्याला उंच उंच घेऊन जातो...
सुरात आणि दृश्यात इतकी आर्त कोवळीक भरणारं हे गाणं फार फार आवडतं.
~
अभी मुझ में कहीं बाकी थोडी सी है जिंदगी
जगी धडकन नई, जाना जिंदा हूँ मैं तो अभी
कुछ ऐसी लगन, इस लम्हे में है, ये लम्हा कहाँ था मेरा
अब है सामने, इसे छू लूँ जरा, मर जाऊँ या जी लूँ जरा
खुशियाँ चूम लूँ, या रो लूँ जरा, मर जाऊँ या जी लूँ जरा
धूप में जलते हुए तन को, छाया पेड की मिल गई
रूठे बच्चे की हंसी जैसे, फुसलाने से फिर खिल गई
कुछ ऐसा ही अब महसूस दिल को हो रहा है
बरसों पुराने जख्म पे मरहम लगा सा है
कुछ ऐसा रहम, इस लम्हे में है, ये लम्हा कहाँ था मेरा
डोर से टूटी पतंग जैसी, थी ये जिंदगानी मेरी
आज हो कल हो मेरा ना हो, हर दिन थी कहानी मेरी
इक बंधन नया पीछे से अब मुझको बुलाये
आने वाले कल की क्यों फिक्र मुझको सता जाये
एक ऐसी चुभन, इस लम्हे में है, ये लम्हा कहाँ था मेरा
~
नुक्ते आणि चांदबिंदी टंकायकरता कळपाट बदलण्याचा कंटाळा केल्यामुळे आणि हिंदी प्रमाणलेखनाचं अज्ञान असल्यामुळे चूक-भूल-देणे-घेणे.
No comments:
Post a Comment