सोडियम व्हेपरच्या काविळलेल्या प्रकाशात

सोडियम व्हेपरच्या काविळलेल्या प्रकाशात
वाहत्या रस्त्याकडेला बसकण मारून
काहीतरी विकू पाहणाऱ्या
एकांड्या भय्याची
कीव करू नये कुणी कधी,
एकही गिऱ्हाईक फिरकलं नाही
त्याच्याकडे तासंतास,
तरीही.

दाराशी वसलेल्या झाडांचेच
आयते आकाशकंदील करून
संध्याकाळी लखलखून टाकणाऱ्या
दांडग्या दुकानांच्या
वॉचमनसारखा,
संपूर्ण शरणागतीचा भाव
त्याच्याही चेहऱ्यावर नांदत असला,
तरीही.

ती लक्झरी परवडणार नाही,
अनेकांच्या घामांचा स्पर्श घडून
रोज पवित्र होणाऱ्या,
डोळ्याला भिडणारा डोळा
निर्विकारपणे न्याहाळत
आपखुशीनं फोनच्या सुरईत शिरणाऱ्या,
आणि कानांत गुडद्या सारून
परतीची वाट स्वहस्ते बंद करणाऱ्या
कुणालाही.

ट्रेनच्या दारात लटकताना,
आपल्यासोबत वाहत येणाऱ्या सूर्याचा
नजर खिळवून टाकणारा भीषणरम्य मृत्यू पाहून,
समोरच्या अनोळखी नजरेत
आपली नकळत विस्फारलेली हसरी नजर मिसळून देणाऱ्या
सगळ्यांच्याच आयुष्यात,
येणार असतात तिन्हीसांजा.
काल, आज आणि उद्याही.