कुठवर

रक्ताच्या नात्यांनी बनलेल्या पुंजक्यापुंजक्यांचं हे शहर

विचारत राहतं तुम्हांला सतत,

तुमचं कुटुंब कुठलं?

जराही ताकद न लावता अमानुष प्रचंडपणाच्या जोरावर लोटत राहतं तुम्हांला अव्याहत,

गुरुत्वाकर्षणाच्याच सहजतेनं, त्याच्या अदृश्य भिंतींपल्याड,

जर तुम्हांला वेळेत उत्तरता नाही आलं. 

पित्याचं अपत्यप्रेम, पत्नीची निष्ठा, पतीचं प्रेम,

आणि ते घनघोर वज्रादपि मातृप्रेम...

स्वतःत मग्न असलेल्या कमळदळासारखीच

आत्ममग्न, आत्मरत,

सगळ्याचीच मुळं.

एकट्या माणसांना रुजायला जागाच न देणारी,

ती संन्यासी, आत्मघातकी, वा लोकनायक नसतील तर.

कुठवर विस्तारत राहील 

रक्तानात्यांच्याच धाग्यांनी विणलेलं हे शहर?