दिङ्मूढ

आपल्यातला ओबडधोबड, अर्धकच्चा जिवंतपणा लोपून 

बघता बघता त्याची जागा घेते एक सराईत सवारी.

भल्याभल्यांना नाही लागत चाहूल.

ऐकू येतात थेट टापाच.

कितीकांना तर त्यांचीच पडते भूल.

हालचालींमधल्या सावध, श्वापदी, 

काळीज लक्कन घशात आणून सोडणाऱ्या

भीतीच्या अणकुचीदार पकडीतून निसटत राहण्याहून,

सोपं वाटतं सेफगेममध्ये दुडकत रमलेलं पाऊल.

फार थोड्यांना दिसतात यातले धोके.

तरीही सवयींचे प्रदेश सोडवत नाहीत, सुटत नाहीत.

पण दिवसाच्या ढळढळीत उजेडात दिवाभीतासारखी दडून बसलेली थोडी शरम,

रात्रीबेरात्री उतरते त्यांच्या अंगणात.

चखणा म्हणून बघावी थोडी चाखून,

इतकीच.

या सगळ्यांहून निराळा

एखादाच कुणी,

अभागी भाग्यवंत

सरावाची आणि सवयींची मैदानं धीरानं मागे टाकून

कसल्याशा अनामिक ओढीनं निघतो

सगळे पाश सोडवून.

कुणास ठाऊक कसल्या धपापत्या स्वप्नाच्या मागावर?

हेमिंग्वेच्या म्हाताऱ्यानं दिलेला शाप विसरून.

शाप की वर?

किनाऱ्यावर आपण दिङ्मूढ होऊन.