जाग

नागवं होण्याच्या भीतीवर धीरानं मात करत

हाताच्या बोटांची सूक्ष्म थरथर मुठीत घट्ट आवळून धरत

उरलीसुरली क्षीण निरी फेडत

कोरडाठाक खंक काठ 

टळटळीत उन्हात उघडावाघडा करत

आपलं आपल्यापाशी पोचता यावं आपल्याला,

अशा जागा असतात म्हणे.

तांबूस पिंगट कोवळा प्रकाश असतो तिथे

सूर्य नुकताच बुडून गेल्यावर 

पाऊल बुडवण्यापुरता उरलेला.

नि

त्या प्रकाशात उडताना सोनसळी झालेल्या बगळ्याची

मऊ मखमली कूस

हात लांबवला तर येईलच हाती,

अशी.

आपण हात लांबवायचा नसतो पण.

नाहीतर जाग येते.