वीज

थेटरातल्या अंधारात दिसावा आपल्या प्राणप्रिय नटाचा क्लोजप,

आणि आजूबाजूच्या धपापत्या गर्दीत 

निरा एकान्त अनुभवावा;

कुण्या विद्ध कवीनं लिहिलेली एखादी ओळ ऐकावी बेखबरपणी,

आणि ध्यानीमनी नसताना 

आपल्याच वर्माचा पत्ता लागावा आपल्याला;

तसं एखादं संबोधन आपल्यातुपल्यातलं, 

ठेवणीतलं, न झिजलेलं, तरीही मृदावलेलं,

घामात मिसळलेल्या सुगंधासारखं खास आपलं झालेलं,

वीज चमकावी तसं लखलखून जातं.

मग जीव मुठीत धरून कडाडण्याची वाट पाहायची, 

बस.