दाताखाली आलेल्या घासातला रस
चवीचवीनं गिळत असताना
हातातल्या तुकड्याची ऑटोपायलट मोडवर
प्राणपणानं राखण करताना
पोटातला खड्डा भरत असल्याची
सुखद जाणीव अंगभर अनुभवताना
आपण आहोत आणि नाही त्या क्षणात
हे डोकावून जातं डोक्यात.
तरी चव कळतच राहते.
रस पाझरताना कळतोच गळ्याखाली.
आणि खड्डा भरल्यानं बरंही वाटतं –
तरी काहीच बरं वाटत नाही जगात,
तेव्हा होत असेल का अन्नाचं ब्रह्म?
No comments:
Post a Comment