बोलाफुलाची

एखादा लहानसा नजरानजरीचा क्षण 

सुकलेल्या फुलासारखा.

हळूच खिशात लपवून ठेवायला,

विरघळून जाईस्तो

दिवसचे दिवस बोटांनी चाचपून बघायला,

खूश खूश होऊन 

पुन्हा पुन्हा जगायला,

आवडतं मला.

तुला पुरतात, 

दिसल्या न दिसल्याशा सोबती.

वळून पाहावं,

तर होत्या की नव्हत्या होऊन जाणाऱ्या.

दिवसचे दिवस हुलकावणी देणाऱ्या

गाण्याच्या चालीसारख्या

निसटत्या.

सांग,

कशी पडावी गाठ,

फुलाची 

अन्

बोलाची?

अपूर्णब्रह्म

दाताखाली आलेल्या घासातला रस

चवीचवीनं गिळत असताना

हातातल्या तुकड्याची ऑटोपायलट मोडवर

प्राणपणानं राखण करताना

पोटातला खड्डा भरत असल्याची

सुखद जाणीव अंगभर अनुभवताना

आपण आहोत आणि नाही त्या क्षणात

हे डोकावून जातं डोक्यात.

तरी चव कळतच राहते.

रस पाझरताना कळतोच गळ्याखाली.

आणि खड्डा भरल्यानं बरंही वाटतं –

तरी काहीच बरं वाटत नाही जगात,

तेव्हा होत असेल का अन्नाचं ब्रह्म?

आता उद्वेगाची कविता

उद्वेगाची कविता लिहिण्याची हिंमत होत नाही.

'माण्साने' नावाचा अंगार खोदून गेलेल्या माणसानंतर आपण अधिक काय म्हणू शकत असतो?

एकदाचं खरंच माणसानं म्हटलेलं सगळं-सगळं व्हावं,

नि मग चिखलातून एखादं बी रुजून वर यावं इतकं मात्र वाटतं.

आपण चिखल व्हावं

बीच्या पायाच्या पायाच्या पायाच्या तळाशी धुमसणारा, दडपला गेलेला, धपापणारा.

बीच्या पायाच्या पायाच्या पायाच्या तळाशी उबदार, मऊ, जिवंत अंथरलेला..

आपल्यातून उद्वेग उगवू नये,

बीनं उगवावं. 

आता उद्वेगाची कविता लिहिण्याची हिंमत होत नाही.