काळोख आहे अस्फुट.
हातून काहीतरी जिवंत, उष्ण, सोनेरी निसटून चालल्याची हुरहुर.
अर्धा पाय मागच्याच पायरीवर अजून.
डोळे भिरभिरताहेत.
जागा शोधताहेत टेकायला.
थोड्या वेळापुरता हक्क.
कान टिपू पाहताहेत जमेल तितकं.
एखादा उद्गार...
गोष्टीचा निसटता तुकडा..
सोबतीचे सगळे जण हरवले कुठे?
धडधड काळजात.
इंद्रियांची घालमेल.
काळोख.
लखलखाट.
सन्नाटा.
कडकडाट.
उसासे.
काळोख.
कधी पडेल पडदा?
No comments:
Post a Comment