भरभराटीला येतंय शहर

अंधार-उजेडाच्या सीमेवरचा अस्फुट प्रकाश,
नजर वर करायला लावणारं छत,
कवेत न मावणारे विस्तीर्ण खांब,
मनात दचका भरवणारी शांतता,
दाराशी दक्षिणेची पेटी.
तेहेतीस कोटी असतील नसतील,
पण
देवही चिकार.
काही लाल, काही निळे,
काही पांढरे, काही काळे.
लहान, मोठे, काही स्वयंचलित,
काही चकचकीत शानदार.
काही गरीब साधेभोळे.
पालख्या येतात, पालख्या जातात.
लोक अदबीने बाजूला होतात.
पालख्या निघतात
आणि काही काळ टेकतात,
तेव्हा रस्त्यांच्या दुतर्फा साकारतात टेम्परवारी मंदिरं.
भक्तगण आदबीने जागा करून देतात,
रस्ते बदलतात.
टेम्परवारी बडवे उभे राहतात.
दक्षिणेच्या पावत्या फाडतात.
नवनवीन देवांची पडत राहते भर.
नवनवीन मंदिराची पायाभरणी होते.
उंचच उंच कळस उभारले जातात
शानदार.
देवळांची आणि कळसांची,
ट्रस्टांची आणि बडव्यांची,
देवांच्या निर्मिकांची
आणि देवांच्या शासकांची,
उपासकांची आणि भक्तजनांची,
संख्या दिवसेंदिवस वीत जातेय.
या देवाच्या धर्माला आलेत दिवस मोठे बहारदार.
भरभराटीला येतंय शहर...