कितीही असोशीनं,
कसोशीनं,
पागोळीखाली पावलं पुन्हापुन्हा नितळून घेत,
स्वच्छ मनानं हात हाती धरू पाहिले,
तरीही अखेर -
रस्ते आपले आपल्यालाच चालायचे असतात.
कुणीही झालं,
कितीही झालं,
तरी आपल्या प्राणांवर नभ धरू शकत नसतं कधीच.
अखेर मुक्काम आपले आपल्यालाच ओळखावे लागतात.
सोडावेही.
No comments:
Post a Comment