ऐकत राहायला हवं

कुणाचं काही ऐकू नयेसं वाटतं. 

कुणी काही बोलू लागलं तर त्यावर आवाज चढवून आपणच बोलत राहावं वाटतं.

नव्हे, तसं केल्यावाचून राहवतच नाही. 

फक्त आपलाच आवाज ऐकू येत राहतो मोठ्यांदा.

नि तरी समाधान होत नाही,

तहान शमत नाही,

जीव शांतवत नाही.

कशानं हे असं?

कसला राग येतो?

कसले अपमान सलतात?

असतात का ते खरेच अपमान?

आपण स्वतःला मानत असू, तर कोण करू शकतं आपला अपमान?

मग छाताडावर बारामहिनेचोवीसघंटे नाचणारे हे कोणते अपमान?

हे माझ्या मनातच तर जन्माला आलेले नाहीत?

अपमान करणाऱ्यांचा राग?

की या अपमानाच्या भुतांची भीती?

स्वला गाडू पाहणारी?

कसली भीती?

जवळच्यांपासून स्वतःला तोडणारी?

एकटं करणारी?

एकटं राहायला भाग पाडणारी?

कशी करू मात तीवर?

वेळ जाऊ देऊ?

पण धुमसत राहीन मी फक्त.

अधिकाधिक.

राख होऊन उरायचंय का मला?

जगण्याच्या-उरण्याच्या लसलसत्या इच्छेहून का अधिक आहे माझी धुमसण्याची इच्छा?

नाही ना?

मग सोडायला हवी.

भीतीकडे हलकेच मान वर करून बघायला हवं.

जरा थारावला जीव की कशाला भ्यालो आपण, असं हसूही येईल.

मग नाही येणार राग.

मग आजूबाजूचं जग दिसेल.

आपलं.

तोवर मी शांत राहायला हवं. 

कुणाचं काही ऐकू नयेसं वाटलं,

तरी ऐकत राहायला हवं.