सगळीकडे कसं शांतशांत आहे.
हवेत ना उकाडा, ना गारवा.
ना भगभगलेली दुपार, ना रात्रीचा चांदवा.
ना अवसेचा चमचमता अंधार, ना कातरवेळेचा सांधा.
या वेळेशी कसलेही लागेबांधे नाहीत.
हिला साधं नावही नाही.
सगळं कसं मुकंमुकं आहे.
ना कुणाबद्दल लालभडक धगधगता संताप,
ना कुणाबद्दलच्या नितळ अभंग विश्वासाचा दिलासा.
सगळं जणू विझून गेलं आहे.
पूर्वीच कधीतरी,
नकळत.
आज आत्ता झाली ती विझल्याची निव्वळ जाणीव.
नेणिवेच्या तळातून सरसरत वर आलेली.
प्रेत फुगून वर यावं तशी.
म्हटलं तर अभद्र खरी.
पण रडू यावं असंही काही मागे उरलेलं नाही.
सगळीकडे कसं शांत शांत आहे.
