ये कधीही

एखादा लहानसा डुगडुगणारा शब्द
हलक्या हातांनी काढून
त्या जागी चपखल बसणारी
चपटीशी ठिकरी घट्ट बसवून देतोस
आणि स्वतःशीच समाधानानं इवलं हसतोस
तेव्हा तुझ्यासाठीही बांधत असतोस एक कोपरा
माझ्या कवितेत.
तसं बेघर होऊ नये कुणीच कधीच.
पण एखाद्या काळ्यानिळ्या, ठसठसत्या संध्याकाळी
आभाळ घेरून आलेलं असताना
रात्री पथारी पसरायपुरती ओसरी
ऊन-ऊन चंद्राचे चौथ-दोन चौथ
केशरी निखाऱ्याचा मूठभर शेक
आहे तुझाही.
मी तुला आसरा देऊ केला
असं म्हणायला नको.
तुझ्याही हक्काचीच आहे कविता.
ये कधीही.