चेहऱ्यावर हसू चिकटवून ठेवणं सोपं असतं.
सरावानं, अवयव असावा आपला, अशा सराईतपणे ते मोबाईलसारखं वागवता-वापरताही येतं.
माणसांमधे पाय गुंतलेला नसेल, तेव्हा तीही वाचता येतात सहज. आरपार. मग त्यांची कळ समजून, त्यांना न दुखावता, मैत्रीचे हलकेफुलके झुलते पूल बांधून, खेळकर संभाषणं फेकत आणि झेलत, आपला चेहरा हसण्याआड दडवून ठेवणं अगदी सोपं.
माणसांमधे पाय गुंतलेला नसेल, तेव्हा तीही वाचता येतात सहज. आरपार. मग त्यांची कळ समजून, त्यांना न दुखावता, मैत्रीचे हलकेफुलके झुलते पूल बांधून, खेळकर संभाषणं फेकत आणि झेलत, आपला चेहरा हसण्याआड दडवून ठेवणं अगदी सोपं.
अडचण म्हणाल तर -
मुखवटे सरकतात त्या जोखमीच्या जिवंत क्षणी जागे राहून तुम्हांला जोखणारे लोक आजूबाजूला फारसे नाहीतच म्हणून खूश व्हावं, की दिसू द्यावी आपली निराशा आपल्यालाच क्षणभर तरी, हे ठरवता येत नाही, इतकीच.
इतकीच अडचण तूर्तास.
मुखवटे सरकतात त्या जोखमीच्या जिवंत क्षणी जागे राहून तुम्हांला जोखणारे लोक आजूबाजूला फारसे नाहीतच म्हणून खूश व्हावं, की दिसू द्यावी आपली निराशा आपल्यालाच क्षणभर तरी, हे ठरवता येत नाही, इतकीच.
इतकीच अडचण तूर्तास.
इकडील बाकी सर्व ठीक.
कळावे...
