...पंख पसरून उडून जातो.

तेलाचा हात लावून मळलेल्या कणकेचा मऊ लुसलुशीत गोळा हातावर धरून,
तव्यावरची पोळी आणि दिवसाच्या गरगरत्या चाकाला येऊ लागलेली जिवंत लय
अशा दोन्हींकडे काणाडोळा करत,
दिवस रेंगाळू देतो,
आणि
कावळ्याच्या आर्जवी सुरासमोर शरणागती पत्करून प्रेमळ होतो आपण.
कुणावर तरी का होईना-
निरपेक्ष प्रेम करू शकण्याच्या मोहक कल्पनेलाच शरण जातो.
जमेल तितका लांबवतो प्रेमाचा क्षण.
पण कधीतरी कावळ्यावर उगारतोच लाटणं.
कावळा असू शकत नाही क्षमाशील.
त्यालाही असतं पोट.
डूख धरतो,
चकित करतो,
मनात भीतीचा डंख पेरून जातो.
हळूहळू पोळ्या सुरळीतपणे मऊसूत होत जातात,
खिडकी होते निष्प्राण,
दिवस यंत्रासारखा तालासुरात धावू लागतो.
कावळा विसरतो डूखही.
मानेला अनोळखी झटका देतो,
पंख पसरून उडून जातो.