बसमधला मागच्या खिडकीत बसलेला मुलगा

बसमधला मागच्या खिडकीत बसलेला मुलगा
बोलत असतो फोनवर
रात्रभर.
खुन्नसचं टोक हातात गच्च धरून खिडकीची काच मागेपुढे-मागेपुढे
करत राहताना,
जागेझोपेच्या सीमेवर,
कानांना घासून जात राहतात त्याच्या गुलुगुलु संभाषणाचे ओलसर काठ.
कलत्या सूर्याच्या साक्षीनं हक्काच्या मानेच्या पोकळीत डोकं खुपसून
आवेगानं शब्द आणि स्पर्श लुटू पाहणाऱ्या जोडप्यांच्या सोहळ्यांत
आरोग्यपूर्ण सुखवस्तू नजरांनी कालवलेले
जहरी सांस्कृतिक विटाळ
धुतले जातात हळूहळू.
तळ्यात उतरलेल्या झोपडपट्टीच्या काठावर
घोडे पार्क केल्याच्या थाटात बाइक्स बांधून
रुबाबात
ख्वाजा मेरे ख्वाजा ऐकणाऱ्या
पोरसवदा डोळ्यांच्या गढूळ कोंडाळ्यात बेगुमानपणे उमलत जाणारी आर्त शांतता
रुजत जाते ऐकणाऱ्याच्या मनातही.
पहाटेच्या गार वाऱ्यात
हळूच माघार घेते मागची खिडकी,
तेव्हा वळून एखादं दाणेदार हसू हातावर ठेवायचा मोह होत राहतो,
पण पेंगुळलेले डोळे मिटत असणार नुकते कुठे
दिवसाला भिडण्यापूर्वीच्या
तासाभरात.
अपरंपार अनाकलनीय मायेची एक विराट लाट भिजवून टाकते सगळी पहाट.
दिवस दौडू लागतो.