नात्याला मरण असे यावे

पाड्यावरच्या प्रत्येकाने
बेभान होऊन दातओठ खात दगड हाणून रक्त काढावे एखाद्या चेटकिणीचे,
आणि मग वाद्यांच्या चढत्या कल्लोळानिशी एका मंतरल्या क्षणी तिच्या डोसक्यात दगड घालून संपवावा सगळा खेळ पिसाटपणे;
तिच्या याराने डोळ्यांत उतरलेल्या रक्तासकट, शरीराच्या कणानकणाला आग लावून टक्क नजरेने केवळ पाहात राहावे तिचा मृत्यू अगतिकपणे,
आणि मग भण्ण शांतता पसरून राहावी आसमंतात.
तसेही यावे मरण नात्याला.
वाजतगाजत.
समारंभाने.
निर्विवाद - निर्णायक - वजनदार डोंबपावले टाकत.

पण,
जगण्याच्या धुगधुगीचे कसलेही संदेह,
आतड्याला कोडगेपणाने फसवत खेळलेले वाट पाहण्याचे खेळ,
वा मरणाच्या कल्पनेनं निष्प्राण झालेल्या पावलांना फरफटवत चालवलेल्या भेसूर वाटा -
यांपैकी काहीही न जागवता.
अंधाराचा पोलादी पडदा टाकत.
एखाद्या कसबी नटासारखे, तेजस्वी प्रकाशझोतात, रोखलेल्या श्वासांत, अगदी अगदी खरे.

नात्याला मरण असे यावे.